recenzje

Depeche Mode – Memento Mori

Kate De 5 kwietnia, 2023 0 Comments

Ostatnie płyty Depeche Mode mniej wyróżniały się od wcześniejszych i brzmiały bez wyraźnego celu. Zespołowi wygodnie było grać rolę stylowych, kosmopolitycznych artystów elektronicznych, którzy skupiali się głównie na odświeżaniu swojego repertuaru i tworzeniu efektownych scenografii, a mniej na eksperymentowaniu z dźwiękiem i kompozycją. Te tendencje zdominowały ich najnowsze wydawnictwa i koncerty, w odróżnieniu od wcześniejszej, bardziej przełomowej twórczości.

Tytuł Memento Mori trafnie oddaje charakter najnowszego albumu Depeche Mode, który jest refleksyjny i „uważny” – a zarazem najbardziej zapadający w pamięć. Wydawnictwo składa się z 12 utworów trwających łącznie 50 minut, które szanują dziedzictwo zespołu, ale jednocześnie powracają do napięcia i intensywności, dzięki którym ich najlepsze dzieła były tak poruszające.

My Cosmos is Mine to mroczny i pulsujący walc, który zawiera piękny chóralny refren przypominający styl utworów z Music for the Masses. Wagging Tongue powraca do miłości duetu do Kraftwerk, ale jest bardziej przekonany do swojego melodyjnego potencjału niż inne utwory na ich nowszych albumach. Natomiast singiel Ghosts Again to melancholijny nowofalowy hymn.

Nastrój staje się bardziej refleksyjny i nostalgiczny w pogrzebowym utworze Don’t Say You Love Me oraz Soul With Me autorstwa Gore’a, które eksplorują uczucia rezygnacji w obliczu przeciwności nie do pokonania zarówno w tym, jak i w innym świecie. Z kolei My Favorite Stranger to doskonały przykład nocnego, brutalnego brzmienia, które zespół perfekcyjnie opanował w swoim najlepszym okresie twórczości.

Recenzja Depeche Mode „Memento Mori”

Drugie część albumu wcale nie ustępuje jakością pierwszej. Znajduje się na niej przejrzysty utwór Caroline’s Monkey, w którym wszystkie metafory dotyczące uzależnienia są zaprezentowane w klimacie filmu noir, a majestatyczna aranżacja syntezatorów dodaje mu wspaniałego charakteru.

Jeszcze bardziej osobisty jest utwór Before We Drown, który prawdopodobnie stanie się ulubieńcem fanów. Piosenka jednoczy Gore’a i Gahana podczas refrenu, kiedy zastanawiają się nad pustą przestrzenią pozostawioną przez nieobecnego Andy’ego Fletchera. Dwaj liderzy zespołu mieli zawsze trudności z wzajemną współpracą i dialogiem, zwłaszcza ze względu na uzależnienia od alkoholu i narkotyków. Fletcher pełnił dla nich rolę zarówno terapeuty, jak i anioła stróża, pomagając im wyjść na prostą. W utworze Before We Drown stawienie czoła tej niepewności i jednoczesne konfrontowanie się z osobistym smutkiem dominuje w każdej sekundzie, gdy instrumentalny rytm walczy z ambientowymi klimatami brzęczących klawiszy. To emocjonalnie bogaty i pięknie skomponowany utwór, który z pewnością należy do najlepszych w całej karierze zespołu.

Majestatyczny utwór Always You jest równie doskonały. Jego hipnotyczny i seksowny klimat jest ponadczasowy i pasuje do każdej ery zespołu, od Black Celebration po Ultra. W People are Good powracają wpływy Kraftwerk, natomiast Never Let Me Go to groźny, napędzany gitarą post-punkowy atak na romantyczną obsesję. To najbardziej konfrontacyjny utwór od dłuższego czasu, nawiązujący do archaicznej obsesji z A Question of Time.

Tam, gdzie ich kilka ostatnich płyt utrudniało osiągnięcie pełnego zanurzenia się w muzyce za jednym podejściem, to właśnie z utworem Speak To Me wydaje się, że album Memento Mori dopiero się rozkręca. Album zbliża się do ulubionych przez zespół motywów religijnego podboju i duchowego przebudzenia. Główny bohater leżący na podłodze łazienki sięga po nieznaną moc, wzywając do wybawienia, a hałas stopniowo narasta. Być może ta nowo odkryta pilna potrzeba pojawiła się zaraz po śmierci ich najlepszego przyjaciela, co uświadomiło im, jak krótki jest czas życia – dzisiaj jesteśmy, a jutro może nas nie być. Wskazuje to, jak często obaj autorzy odwołują się do swojej duszy na tej płycie, teraz muszą stawić czoła całkiem nowemu zagrożeniu, które ciągle narasta i zżera ich powoli.